اربعین حسینی از نگاه رهبری

فرا رسیدن اربعین امام حسین (ع) را به تمام عاشقان

ابا عبدالله مخصوصا دانشجویان حسینی دانشگاه پیامنور

شبانکاره تسلیت عرض میکنم ..

مارا از دعای خیرتان محروم نفرمایید...یا حسین(ع)

به همان اندازه كه مجاهدت حسين‌بن‌على(عليه‌السّلام) و يارانش به عنوان

صاحبان پرچم، با موانع برخورد داشت و سخت بود، به همان اندازه نيز

مجاهدت زينب (عليهاالسّلام) و مجاهدت امام سجّاد(عليه‌السّلام) و

بقيه‌ى بزرگواران، دشوار بود.

البته صحنه‌ی آن‌ها، صحنه‌ى نظامى نبود؛ بلكه تبليغى و فرهنگى بود.

ما به اين نكته‌ها بايد توجه كنيم.

درسى كه اربعين به ما مى‌دهد، اين است كه بايد ياد حقيقت و خاطره‌ى

شهادت را در مقابل طوفان تبليغات دشمن زنده نگهداشت.

شما ببينيد از اول انقلاب تا امروز، تبليغات عليه انقلاب و امام و اسلام و اين

ملت، چه قدر پرحجم بوده است. چه تبليغات و طوفانى كه عليه جنگ به

راه نيفتاد جنگى كه دفاع و حراست از اسلام و ميهن و حيثيت و شرف

مردم بود. ببينيد دشمنان عليه شهداى عزيزى كه جانشان - يعنى

بزرگترين سرمايه‌شان - را برداشتند و رفتند در راه خدا نثار نمودند،

چه كردند و مستقيم و غيرمستقيم، با راديوها و روزنامه‌ها و مجله‌ها و

كتاب‌هايى كه منتشر مى‌كردند، در ذهن آدم‌هاى ساده‌لوح در همه جاى دنيا،

چه تلقينى توانستند بكنند.

اگر در مقابل اين تبليغات، تبليغات حق نبود و نباشد و اگر آگاهى ملت ايران

و گويندگان و نويسندگان و هنرمندان، در خدمت حقيقتى كه در اين كشور

وجود دارد، قرار نگيرد، دشمن در ميدان تبليغات غالب خواهد شد.

ميدان تبليغات، ميدان بسيار عظيم و خطرناكى است.

شروع جاذبه‌ى مغناطيس حسينى، در روز اربعين است.

جابربن‌عبداللَّه را از مدينه بلند مى‌كند و به كربلا مى‌كشد.

اين، همان مغناطيسى است كه امروز هم با گذشت قرنهاى متمادى،

در دل من و شماست. كسانى كه معرفت به اهل‌بيت دارند، عشق و شور

به كربلا هميشه در دلشان زنده است. اين از آن روز شروع شده است.

عشق به تربت حسينى و به مرقد سرور شهيدان - سيدالشهداء - .

ساساً اهميت اربعين در آن است كه در اين روز، با تدبير الهى خاندان

پيامبر(ص)، ياد نهضت حسينى براى هميشه جاودانه شد و اين كار

پايه‌گذارى گرديد. اگر بازماندگان شهدا و صاحبان اصلى، در حوادث گوناگون

- از قبيل شهادت حسين‌بن‌على(عليه‌السّلام) در عاشورا - به حفظ ياد و

آثار شهادت كمر نبندند، نسلهاى بعد، از دستاورد شهادت استفاده‌ى

زيادى نخواهند برد.

از بيانات مقام معظم رهبري در ديدار گروهی از اقشار مختلف مردم

در چهلمین روز، تنها چیزی که برای همه تداعی

می شود،حدیث خون و پیروزی است.

نازم آن آموزگاری را که در یک نصف روز

دانش‌آموزان عالم را همه دانا کند

ابتدا قانون آزادی نویسد بر زمین

بعد از آن با خون هفتاد و دو تن امضا کند . . .

اربعین حسینی

در غروب عطش آلود، وقتی برق شقاوت خنجری آبگون بر حنجره آخرین شهید نشست.

وقتی صدای شکستن استخوان در گوش سم‏ها پیچید و آنگاه که

خیمه‏ها در رقص شعله‏ها گم شدند، جلادان همه چیز را تمام شده انگاشتند.

هشتاد و چهار کودک و زن، در ازدحام نیزه و شمشیر، از ساحل گودالی

که همه هستی‏شان را در آغوش گرفته بود گذشتند. تازیانه در پی تازیانه،

تحقیر و توهین و قاه‏قاهی که با آه آه کودکان گره می‏خورد، گستره میدان

شعله‏ور را می‏پوشاند.

دشمن به جشن و سرور ایستاده است و نوازندگان، دست افشان و پایکوبان

، در کوچه‏های آراسته، به انتظار کاروانی هستند که با هفتاد و دو داغ،

با هفتاد و دو پرچم، با شکسته‏ترین دل و تاول‏زده‏ترین پا، به ضیافت تمسخر

و طعنه و خاکستر و خنده آمده است.

زنان با تمامی زیورآلاتشان به تماشا آمده‏اند. همه را اندیشه این است

که با فرو نشستن سرها بر نیزه، همه سرها فرو شکسته است.

اما خروش رعدگونه زینب‏علیها السلام، آذرخش خشم سجادعلیه السلام

و زمزمه حسین‏علیه السلام بر نیزه، همه چیز را شکست. شهر یکپارچه

ضجه و اشک و ناله شد و باران کلام زینب جان‏ها را شست و آفتاب را از

پس غبارها و پرده‏ها به میهمانی چشم‏های بسته آورد.

چهل روز گذشت. حقیقت، عریان‏تر و زلال‏تر از همیشه از افق خون سربرآورد.

کربلا به بلوغ خویش رسید و جوشش خون شهید، خاشاک ستم را به بازی گرفت.

خونی که آن روز در غریبانه‏ترین غروب، در گمنام‏ترین زمین، در عطشناک‏ترین

لحظه بر خاک چکه کرد، در آوندهای زمین جاری شد و رگ‏های خاک را به

جنبش و جوشش و رویش خواند. چهل روز آسمان در سوگ قربانیان کربلا

گریست و هستی، داغدار مظلومیت‏حسین‏علیه السلام شد. چهل روز،

ضرورت همیشه بلوغ است، مرز رسیدن به تکامل است و مگر ما سرما

و گرما را به «چله‏» نمی‏شناسیم و مگر میعادگاه موسی در خلوت طور،

با چهل روز به کمال نرسید.

اینک، چهل روز است که هر سبزه می‏روید، هر گل می‏شکفد، هر چشمه

می‏جوشد و حتی خورشید در طلوع و غروب، سوگوار مظلوم قربانگاه عشق است.

چهل روز است که انقلاب از زیر خاکستر قلب‏ها شراره می‏زند. آنان که رنج

پیمان‏شکنی بر جانشان پنجه می‏کشید و همه آنان که شاهد مظلومیت

کاروان تازیانه و اشک و اندوه بودند و همه آنان که وقتی به کربلا رسیدند

که تنها غبار صحنه جنگ و بوی خون تازه و دود خیمه‏های نیم سوخته را دیدند

، اینک برآشفته‏اند، بر خویش شوریده‏اند. شلاق اعتراض بر قلب خویش

می‏کوبند و اسب جهاد زین می‏کنند. چهل روز است که یزید جز رسوایی ندیده

و جز پتک استخوان کوب، فریادی نشنیده، چهل روز است استبداد بر خود

می‏پیچد و حق در سیمای کودکانی داغدار و دیدگانی اشکبار و زنانی سوگوار

رخ نموده است. اینک، هنگامه بلوغ ایثار است. هنگامه برداشتن بذری است

که در تفتیده‏ترین روز در صحرای طف در خاک حاصلخیز قتلگاه افشانده شد.

اربعین است. کاروان به مقصد رسیده است. تیر عشق کارگر افتاده و قلب

سیاهی چاک خورده است. آفتاب از پس ابر شایعه و دروغ و فریب سر

برآورده و پشت پلک‏های بسته را می‏کوبد و دروازه دیدگان را به گشودن می‏خواند.

اربعین است. هنگامه کمال خون، باروری عشق و ایثار، فصل درویدن،

چیدن و دوباره روییدن. هنگامه میثاق است و دوباره پیمان بستن.

و کدامین دست محبت‏آمیز است تا دستی را که چهل روز از گودال،

به امید فشردن دستی همراه، برآمده، بفشارد؟ کدامین سر سودای همراهی

این سر بریده را دارد و کدامین همت، ذوالجناح بی‏سوار را زین خواهد کرد؟

اربعین است. عشق با تمام قامت‏بر قله «گودال‏» ایستاده است! دو دستی

که در ساحل علقمه کاشته شد، بلند و استوار چونان نخل‏های بارور،

سربرآورده و حنجره‏ای کوچک که به وسعت تمامی مظلومیت فریاد می‏کشید،

آسمان در آسمان به جست‏وجوی همصدا و همنوا سیر می‏کند. راستی،

کدامین یاوری به «همنوایی‏» و همراهی برمی‏خیزد؟

مگر هر روز عاشورا و همه خاک، کربلا نیست؟

بیایید همواره همراه کربلاییان گام برداریم تا حسینی بمانیم.

التماس دعا

برگرفته از سایت.http://www.sibtayn.com